Pojęcie niezgodności towaru z umową odgrywa dla konsumenta niezwykle istotną rolę w postępowaniu reklamacyjnym. Instytucja ta jest niestety często mylona bądź utożsamiana z gwarancją.
O niezgodności towaru z umową, uregulowanej w ustawie o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. nr 141 poz. 1176 z póz. zm.), możemy mówić w przypadku, gdy przedmiotem umowy jest rzecz ruchoma (np. sofa, meble, auto, obuwie). Przepisy te stosuje się również w przy umowie o dzieło, jeśli dzieło jest rzeczą ruchomą. Należy jednak w tym miejscu podkreślić, że przepisów o sprzedaży konsumenckiej nie stosuje się do sprzedaży energii elektrycznej, jak również do gazu i wody (chyba że są sprzedawane w ograniczonej ilości lub w określonej objętości), do sprzedaży egzekucyjnej oraz sprzedaży dokonywanej w postępowaniu upadłościowym albo innym postępowaniu sądowym.
Przez niezgodność towaru z umową należy rozumieć zarówno wadę fizyczną, jaką jest obarczona dana rzecz, jak również niewystępowanie cech towaru określonych w zamówieniu (np. inny kolor, materiał) czy też brak cech towaru, o których istnieniu zapewniał nas sprzedawca (np. odporność towaru na wysokie temperatury). Za niezgodność towaru z umową ustawodawca uznał także nieprawidłowość w jego zamontowaniu i uruchomieniu, jeżeli czynności te zostały wykonane w ramach umowy sprzedaży przez sprzedawcę lub przez osobę, za którą ponosi on odpowiedzialność, albo przez kupującego według instrukcji otrzymanej przy sprzedaży.
Postępowanie reklamacyjne wszczęte w związku z niezgodnością towaru z umową powinno przebiegać w ściśle określony sposób. Chodzi o to, by interes konsumenta w sporze z przedsiębiorcą został maksymalnie zabezpieczony. Reklamację konsument powinien złożyć do sprzedawcy towaru. Twierdzenia sprzedawców, że to producent rozpatruje reklamację są całkowicie nieuzasadnione i mijają się z prawdą. Pożądane jest, aby reklamacja została złożona w formie pisemnej (wskazane jest, by konsument dokumentował pisemnie wszystkie kontakty ze sprzedawcą). Pismo reklamacyjne można wysłać listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru (żółty blankiet zwrócony do naszej skrzynki listowej należy bezwzględnie zachować!) lub też złożyć osobiście w sklepie, w którym kupiliśmy dany towar. W przypadku tego drugiego sposobu konsument powinien poprosić sprzedawcę o potwierdzenie złożenia reklamacji na kopii pisma reklamacyjnego (kopię z umieszczonym na niej potwierdzeniem należy zachować). Nie istnieje ustawowy obowiązek składania reklamacji na formularzu reklamacyjnym sprzedawcy. Brak paragonu nie stanowi w żadnym przypadku przeszkody w postępowaniu reklamacyjnym – wystarczające jest przedstawienie jakiegokolwiek dowodu uprawdopodobniającego fakt zakupienia towaru w danym sklepie. Sprzedawca jest zobowiązany zająć stanowisko w ciągu 14 dni od dnia złożenia przez konsumenta reklamacji. Chodzi tutaj o jasne i zrozumiałe stwierdzenie, czy sprzedawca uznaje reklamację za zasadną czy też nie. W przypadku negatywnego rozpatrzenia reklamacji sprzedawca jest zobligowany podać na jakiej podstawie odrzucił żądania konsumenta. Nieustosunkowanie się do reklamacji we wskazanym terminie oznacza uznanie przez sprzedawcę reklamacji za zasadną i obowiązek uczynienia zadość żądaniu konsumenta. Co istotne nieprawdą jest, że najpierw sprzedawca ma 14 dni, a następnie producent kolejne 14 dni na rozpatrzenie reklamacji.
W przypadku sprzedaży konsumenckiej istotne są 2 terminy. Po pierwsze sprzedawca odpowiada z tytułu niezgodności towaru z umową przez okres 2 lat od daty wydania towaru. Po drugie konsument powinien złożyć reklamację nie później niż 2 miesiące od dnia stwierdzenia istnienia wady.
Ustawa o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego wskazuje zamknięty katalog uprawnień przysługujących konsumentowi w toku postępowania reklamacyjnego. W pierwszej kolejności możemy żądać nieodpłatnej naprawy lub wymiany rzeczy na nową. Zgodnie z ustawą to sprzedawca jest zobligowany pokryć wszelkie koszty związane z naprawą lub wymianą rzeczy na nową, w tym również koszty demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia rzeczy. Dopiero w sytuacji, gdy naprawa lub wymiana okażą się niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów bądź też narażałaby kupującego na znaczne niedogodności albo nie zostały wykonane w odpowiednim czasie, konsumentowi przysługuje druga grupa uprawnień – odstąpienie od umowy i żądanie zwrotu ceny lub żądanie odpowiedniego obniżenia ceny. Istotne jest zachowanie odpowiedniej kolejności przy wysuwaniu żądań do sprzedawcy, gdyż sformułowanie żądania z drugiej grupy na początku postępowania reklamacyjnego stanowi podstawę do negatywnego rozpoznania reklamacji przez sprzedawcę.
O niezgodności towaru z umową, uregulowanej w ustawie o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. nr 141 poz. 1176 z póz. zm.), możemy mówić w przypadku, gdy przedmiotem umowy jest rzecz ruchoma (np. sofa, meble, auto, obuwie). Przepisy te stosuje się również w przy umowie o dzieło, jeśli dzieło jest rzeczą ruchomą. Należy jednak w tym miejscu podkreślić, że przepisów o sprzedaży konsumenckiej nie stosuje się do sprzedaży energii elektrycznej, jak również do gazu i wody (chyba że są sprzedawane w ograniczonej ilości lub w określonej objętości), do sprzedaży egzekucyjnej oraz sprzedaży dokonywanej w postępowaniu upadłościowym albo innym postępowaniu sądowym.
Przez niezgodność towaru z umową należy rozumieć zarówno wadę fizyczną, jaką jest obarczona dana rzecz, jak również niewystępowanie cech towaru określonych w zamówieniu (np. inny kolor, materiał) czy też brak cech towaru, o których istnieniu zapewniał nas sprzedawca (np. odporność towaru na wysokie temperatury). Za niezgodność towaru z umową ustawodawca uznał także nieprawidłowość w jego zamontowaniu i uruchomieniu, jeżeli czynności te zostały wykonane w ramach umowy sprzedaży przez sprzedawcę lub przez osobę, za którą ponosi on odpowiedzialność, albo przez kupującego według instrukcji otrzymanej przy sprzedaży.
Postępowanie reklamacyjne wszczęte w związku z niezgodnością towaru z umową powinno przebiegać w ściśle określony sposób. Chodzi o to, by interes konsumenta w sporze z przedsiębiorcą został maksymalnie zabezpieczony. Reklamację konsument powinien złożyć do sprzedawcy towaru. Twierdzenia sprzedawców, że to producent rozpatruje reklamację są całkowicie nieuzasadnione i mijają się z prawdą. Pożądane jest, aby reklamacja została złożona w formie pisemnej (wskazane jest, by konsument dokumentował pisemnie wszystkie kontakty ze sprzedawcą). Pismo reklamacyjne można wysłać listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru (żółty blankiet zwrócony do naszej skrzynki listowej należy bezwzględnie zachować!) lub też złożyć osobiście w sklepie, w którym kupiliśmy dany towar. W przypadku tego drugiego sposobu konsument powinien poprosić sprzedawcę o potwierdzenie złożenia reklamacji na kopii pisma reklamacyjnego (kopię z umieszczonym na niej potwierdzeniem należy zachować). Nie istnieje ustawowy obowiązek składania reklamacji na formularzu reklamacyjnym sprzedawcy. Brak paragonu nie stanowi w żadnym przypadku przeszkody w postępowaniu reklamacyjnym – wystarczające jest przedstawienie jakiegokolwiek dowodu uprawdopodobniającego fakt zakupienia towaru w danym sklepie. Sprzedawca jest zobowiązany zająć stanowisko w ciągu 14 dni od dnia złożenia przez konsumenta reklamacji. Chodzi tutaj o jasne i zrozumiałe stwierdzenie, czy sprzedawca uznaje reklamację za zasadną czy też nie. W przypadku negatywnego rozpatrzenia reklamacji sprzedawca jest zobligowany podać na jakiej podstawie odrzucił żądania konsumenta. Nieustosunkowanie się do reklamacji we wskazanym terminie oznacza uznanie przez sprzedawcę reklamacji za zasadną i obowiązek uczynienia zadość żądaniu konsumenta. Co istotne nieprawdą jest, że najpierw sprzedawca ma 14 dni, a następnie producent kolejne 14 dni na rozpatrzenie reklamacji.
W przypadku sprzedaży konsumenckiej istotne są 2 terminy. Po pierwsze sprzedawca odpowiada z tytułu niezgodności towaru z umową przez okres 2 lat od daty wydania towaru. Po drugie konsument powinien złożyć reklamację nie później niż 2 miesiące od dnia stwierdzenia istnienia wady.
Ustawa o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego wskazuje zamknięty katalog uprawnień przysługujących konsumentowi w toku postępowania reklamacyjnego. W pierwszej kolejności możemy żądać nieodpłatnej naprawy lub wymiany rzeczy na nową. Zgodnie z ustawą to sprzedawca jest zobligowany pokryć wszelkie koszty związane z naprawą lub wymianą rzeczy na nową, w tym również koszty demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia rzeczy. Dopiero w sytuacji, gdy naprawa lub wymiana okażą się niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów bądź też narażałaby kupującego na znaczne niedogodności albo nie zostały wykonane w odpowiednim czasie, konsumentowi przysługuje druga grupa uprawnień – odstąpienie od umowy i żądanie zwrotu ceny lub żądanie odpowiedniego obniżenia ceny. Istotne jest zachowanie odpowiedniej kolejności przy wysuwaniu żądań do sprzedawcy, gdyż sformułowanie żądania z drugiej grupy na początku postępowania reklamacyjnego stanowi podstawę do negatywnego rozpoznania reklamacji przez sprzedawcę.
RSS Feed
